Even wat anders. We zijn inmiddels een jaar of twee verder sinds de regeringen vanwege corona het leven van burgers aan banden legden, wat een ieder daar ook van kan vinden. Zo rond kerst misschien leuk om een reflectiemoment in te lassen van wat deze tijd met ons heeft gedaan, en met onze levens.
Ik zal beginnen met iets te vertellen over hoe ik het heb beleefd, en hoe ik er mee om ga.
Aanvankelijk was ik erg voorzichtig. Dat virus uit Wuhan..., ik had al een of twee mensen buiten met mondkapjes gezien en grapte tegen mijn collega's dat ik dat ook zou doen. Dacht dat het een tijdelijk angst-iets zou zijn dat zou wegebben. Ik laat al het geneuzel over hoe erg dat virus nu wel of niet is in deze post even achterwege, want dat verdeelt de mensheid alleen maar, en daar is men niet altijd bij gebaat. Het gaat mij nu even om hoe deze periode, die sowieso een enorme kentering teweeg heeft gebracht, impact heeft gehad op onze levens. En wat we daarvan als schokkend (hebben) ervaren, en wat we als een verademing zien. Plus eventuele andere dingen die je kwijt wilt. Als je niets kwijt wilt doe je natuurlijk gewoon niet mee in de 'discussie', wat eigenlijk geen discussie is, maar gewoon een delen.
Laat ik een aftrap geven, al ben ik niet iemand die breedsprakig is.
Wat ik als meest schokkend heb ervaren is dat mensen niet op een fatsoenlijke manier afscheid hebben kunnen nemen van dierbaren die overleden in met name het begin van de coronatijd. De mate van afstand die werd opgeroepen vond ik inhumaan. Ik prijste me gelukkig dat mijn vader kort voor de corona-epidemie was gegaan, en wij een normaal afscheid hebben kunnen hebben, alsmede een fijne uitvaart waarop een ieder welkom was die bij hem betrokken was geweest.
Wat ik daarnaast als schokkend heb ervaren en nog steeds ervaar, is dat mensen feitelijk bang zijn gemaakt voor elkaar. Iedereen is in eerste instantie een mogelijke besmettingsbron. Niet 'ik denk dus ik ben', maar 'ik ben dus ik ben besmettelijk'. Het gaat mij om de verbinding. Als we deze niet meer aan kunnen gaan door angst of restricties, dan gaat dit voor mij ten koste van dat wat ik als waardevol in het leven beschouw. Voor mij is - in het klein - mensen een hand geven ook nog steeds een teken van verbinding.
De transitie heeft ook duidelijk gemaakt dat de manier waarop wij op locatie gewend waren te werken voor veel beroepen niet strikt noodzakelijk bleek te zijn voor het voortbestaan van de toko. De vrijheid die dit mij opleverde, richting thuis kunnen werken, heb ik als erg plezierig ervaren. Wel heb ik graag de keuze, waar ik mijn werk uitvoer, wat ook op kantoor zou kunnen zijn. Maar dit opent mogelijkheden om misschien ook de boel tijdelijk te kunnen bestieren vanuit een meer exotische locatie dan de Nederlandse polder, of de stad. Tot zover de aftrap. Voor wie zin heeft te reageren.