Een heel groot deel van de explosie aan zorgkosten zit hem in de introductie van het managementdenken in de zorg. Dit heeft geleid tot een volkomen misplaatste fixatie op efficiency op de verkeerde plaats (namelijk de werkvloer).
Als de norm is dat je 10 minuten per patient mag besteden, dan heb je vervolgens een controleapparaat nodig om dat te controleren, de "handen aan het bed" mensen zijn een deel van hun tijd kwijt aan rapporteren, hebben het idee beland te zijn in een slechte uitzending van Big Brother, en zo ontstaat er tweeledige druk bij de mensen waar die druk nu juist niet moet liggen. De gevolgen: een verschraalde zorg (geen tijd meer voor de patient, want tijd is geld), een hoog ziekteverzuim, en veel uitreders; daarnaast een veelkoppig monster aan niet productieve overhead, bezig met tellen, vergaderen, nog meer tellen en nog meer vergaderen. Verder is het uiteraard zo dat hoe verder je afstaat van het bed, hoe meer je verdient, ergo vrijwel iedereen die geen directe zorg verleend verdient (veel) meer dan de zorgverleners, en aan de top loopt dit op tot de gebruikelijke graai niveau's die bij marktwerking horen.
Ik weet van de directeur van een klein lokaal ziekenhuis, die vond dat hij een auto + chauffeur tot zijn beschikking moest hebben, en dat dus ook gewoon kreeg. Om dat soort flauwekul te kunnen betalen heb je heel veel zogenaamde efficiency nodig, waarbij iedere ronde nieuwe efficiency de druk op de werkvloer vergroot.