1e Kerstdag 2008
Op bezoek bij mijn moeder Zie je 't voor je, een kleine Indonesische weduwe, 80 jaar geweest, haar haar nog zwart vervend, in een aanleunflat in een redelijk bekakt dorp in 't Gooi.Zij gaat haar eigen gangetje en heeft geen contact met de keurige alles op een
rijtje hebbende andere grijze bewoners.
Gelukkig alle kinderen met aanhang, een hele rij, ook deze dagen bij haar langs.
Op een gegeven moment moest ik beneden iets uit de auto halen. In de hal trof ik een oude vrouw aan, die ietwat zenuwachtig
op haar taxi stond te wachten. Ik wenste haar fijne dagen en we raakten in gesprek. In eerste instantie kreeg ik een beetje kippenvel van haar geaffecteerde toon. (Een complex van mij, aangezien ik als jonge meid, opgroeiend in een groot herenhuis in een mooie laan, in datzelfde Gooise dorp, meende mezelf verheven te moeten voelen boven anderen, die gewoner woonden.Gelukkig ben ik genezen!) Zij bleek, net als mijn moeder, ook weduwe te zijn en ook een zoon verloren te hebben. Ze kende mijn moeder vaag en 't wonen daar viel tegen, aangezien de mensen weinig contact met elkaar hadden. Ik was gestreeld dat ze dacht dat ik een kleinkind was en verbaasd moest geloven dat ik de jongste dochter was.(Dit bevestigde mijn vermoeden weer eens dat liften en botox niet tegen de natuur op kan) De taxi liet op zich wachten en we raakten in een heel intiem gesprek over dierbare overledenen. Gelukkig kwam niemand kijken waar ik bleef(ze kennen me intussen wel een beetje). Toen de taxi uiteindelijk verscheen zei ik : "Weet u wat? U krijgt een zoen van mij!". We omhelsden elkaar en gaven elkaar 3 pakkerds. Met tranen in haar ogen bedankte ze mij voor dit prachtige kerstcadeau. Nog snel mijn naam vragend toen ik de knop van de automatische deur voor haar ingedrukt hield, spoedde zij zich naar de taxi. Een ouderwets warm kerstgevoel maakte zich van mij meester toen we elkaar uitzwaaiden. Een gevoel wat ik me herinner uit mijn kindertijd toen je na de Kerstviering van de zondagschool, je met je buit(een sinasappel en een boek van K.Norel, in 't donker met je broers naar huis holde. Mijn familie vond dat ik zo'n prachtige uitstraling had en er zo mooi uitzag, toen ik het hen na terugkomst vertelde. Ineens werd mijn schuldgevoel over (te) weinig geven aan anderen een ietsiepietsie minder. Wie weet, spreekt deze vrouw mijn moeder nog eens echt, want die kan zich, net zoals haar jongste dochter, tegen mensen die dicht bij haar staan, een stuk minder uiten.
Ik wens voor iedereen nog fijne dagen verder en hoop dat ook anderen zulke ontmoetingen op hun verdere levenspad mogen ervaren.
Mar
p.s. Voor degene die meent dat dit geschikt is voor de Libelle of voor een bundel, dit schrijf ik voor mezelf en welwillende lezers, heerlijk, na zo'n drukke dag! En nou lekker douchen en in pyama, met natte haartjes op de bank, fillempie kijken.