Arbeid is in Europa, zéker in het noorden, nog veel en veel te duur. Alle regelneefjes en -nichtjes hebben blijkbaar nog niet in de gaten, dat de China's, Korea's en India's van deze wereld Europa met rasse schreden voorbijsnellen.
En dan kan de politiek wel met het mensenrechtenvingertje naar die landen wijzen, maar diezelfde politiek heeft zelf kilo's boter op haar hoofd door de belasting-opbouw vanuit alle verschillende lagen, hoeken en gaten.
Vandaag zie ik mijn eerste kind enkele reis richting Brazilië vertrekken. Op dat land mag dan wel het nodige aan te merken zijn, maar de (nog zeer betaalbare) gezondheidszorg ligt ver voor op die in Nederland, zo heb ik persoonlijk mogen ervaren, en de belastingtarieven zijn (nog?) dusdanig, dat het loonstrookje maandelijks motiveert, in plaats van demotiveert.
Daarnaast: alles groeit en bloeit daar als een gek, dus aan goed eten geen gebrek...
Reeds in de jaren 50 werden zowel harde werkers als knappe koppen naar landen als de USA, Canada en Australië gelokt, met alle negatieve gevolgen van dien voor zowel voedselproduktie als vernieuwing. Als ik mijn emigerende zoon mag geloven, en dat doe ik, is momenteel een hernieuwde run van knappe koppen uit Nederland gaande.
Vanaf mijn vroege jeugd heb ik bij nacht en ontij mijn vader geholpen in zijn melkwijk, en ben daar niet bepaald slechter van geworden.
Tegenwoordig leren kinderen wel, maar ze leren nauwelijks, te werken, de handen uit de mouwen te steken, te ondernemen.
Ook in dit opzicht loopt het dus mis.
Het vaderverstand juicht, het vaderhart huilt een beetje...