Ik snap dat vrije gevoel van afgeloste hypotheek wel. Ik wilde daarom ook per se geen nieuwe. Maar nu ik het beleggen heb ontdekt…..
Ik ga nu mijn hypotheek volledig aflossen. Maar die was ook nog op 4% rente. Ik ga een hypotheek nemen van wat de bank me nog wil geven (gezien mijn leeftijd gaan ze al uit van pensioeninkomen. Bovendien is een groot deel van mijn inkomsten onregelmatig en in US$. Daarvan krijgen ze ook meestal de hik, omdat ze dan niet weten hoe ze dat moeten afvinken/in hun formulieren moeten stoppen. De meeste banken zijn namelijk vergeten dat het bij de regelgeving rondom hypotheekverstrekking gaar om comply OR explain is en hebben het versmald tot comply only. )
Anyway. 1,5 ton moet lukken. Ik heb zelfs 30 jaar rentevast zien langskomen voor minder dan 2%. Praat je over 3000 euro per jaar, 250 per maand. Sociale woningbouw kost 2 keer zoveel huur. Die 30 jaar is langer dan mijn resterende gemiddelde levensverwachting. Het gaat over 1/4 van de woningwaarde. Mijn kinderen erven straks een volledig hypotheekvrij vakantiehuis op eigen grond en een huisje in de binnenstad met een kleine hypotheek. Ik zou niet weten waarom ik dit zou moeten aflossen.
Ik wil weer beleggen om meerdere redenen. Omdat ik er plezier in heb. Omdat het me scherp houdt. Omdat ik steeds weer nieuwe dingen leer. Ook al beleg ik dat geld uitsluitend in hele veilige dividend Aristocrats met een dividend van tussen 3 a 4% en kijk er verder nooit meer naar om, dan nog is het nog aantrekkelijk. In het huidige systeem van box 3 valt die hypotheek weg tegen het porto. Wat wil je nog meer?
Dat met die schooltjes was overdrachtelijk. Ik heb vandaag een verhaal gelezen in de NRC over de verkiezingen in The Gambia. Ze stemmen daar met knikkers die ze in een melkbus doen met de foto van de kandidaat erop. Dat systeem is in de jaren 70 ingevoerd omdat de helft van de mensen analfabeet is. Nou ben ik 4 jaar geleden op missie in Gambia geweest voor het IMF. Ik moest bij de centrale bank zijn en kreeg de beschikking over een van hun autos met chauffeur (ja, ze zijn daar altijd heel zuinig op hun lady from the IMF/World Bank) Dat kwam goed uit want mijn koffer was niet aangekomen. (Mijn mission chief wilde eigenlijk nog een foto van mij in zo een islamitisch gewaad op de kaft van het rapport zetten. Ik kon moeilijk met een mouwloos t-shirtje en spijkerbroek aankomen op gesprek bij de minister van financiën.) Dus ik ben met die man 3 of 4 dagen achtereen steeds na het werk weer naar het vliegveld gereden om te kijken of we in die chaos mijn koffer konden vinden. We hebben er vele uren samen wachtend doorgebracht. Het was een trotse man, maar op een gegeven moment kwam het verhaal dat hij 2 zoontjes had. De jongste zou nu ook naar school moeten gaan maar hij kon het schoolgeld met geen mogelijkheid opbrengen. Toen begreep ik ook dat maar de helft van de kinderen naar school gaat, want de ouders kunnen het niet betalen. Hij werkte full-time. Zijn vrouw ook. Hij verdiende iets van 150 dollar per maand. Zijn vrouw 100 dollar. In dallasi natuurlijk, dat was het equivalent in USDollar toen. Ze hebben er gierende inflatie (de laatste keer dat ik keek 20% officieel), dus dat zal nu wel weer veel slechter zijn. Ik vroeg, wat kost dat schoolgeld dan. Dat was ook iets van ca. 150 dollar. Dat is dus een maandsalaris, dat lukte met veel kunst en vliegwerk voor de oudste, maar nog een keer zat er echt niet in). We zijn toen op de terugweg langs de flappentap van mijn hotel. Die jongen moet natuurlijk naar school. De volgende dag kreeg ik een filmpje van een uitzinnig blije, helemaal over de toeren rondspringend jongetje met de naam Katim.
Sindsdien betaal ik elk jaar het schoolgeld voor Katim. Katim bidt elke vrijdag in de moskee voor mijn gezondheid en die van mijn man. Katim stelt me niet teleur. Hij is heel slim en haalt uitzonderlijk hoge cijfers. Zoals Katim zijn er velen in Gambia. Ik heb met Modou, zijn vader, duidelijke afspraken. Hij zorgt voor zijn oudste, ik voor zijn jongste. Ik krijg de rekening van school en de rapportjes.
Zo iets zou ik wel wat groter willen opzetten. Ze moeten naar hun eigen school. Ik ga daar geen schooltjes neerzetten. Ik denk eerder aan een stichting die NL donoren koppelt aan Gambiase kinderen waarvan de ouders het schoolgeld niet kunnen betalen. En dat is de helft! Donoren vinden is denk ik geen probleem. Maar hoe waarborg je dat het geld in Gambia bij de kinderen en de scholen terecht komt. Dat is de uitdaging.