TV-toespraak van minister-president Mark Rutte
Toespraak | 16-03-2020
Vergroot afbeelding Beeld: ©ANP / Robin van Lonkhuijsen
Goedenavond,
Het coronavirus houdt ons land in de greep.
Ons, én de rest van de wereld.
Samen staan we voor een opgave van enorme omvang.
Veel mensen zullen het gevoel herkennen dat we de laatste weken in een achtbaan zitten die steeds sneller lijkt te gaan rijden.
Je vraagt je af: gebeurt dit echt?
Want de maatregelen die hier en elders worden getroffen zijn ongekend voor landen in vredestijd.
Ik wil aan het begin van deze toespraak mijn medeleven uitspreken met de families van de mensen die inmiddels aan het virus zijn overleden.
Iedereen die in het ziekenhuis ligt of thuis aan het herstellen is, wens ik veel beterschap en sterkte toe.
En ik wil me richten tot de ouderen en de mensen met een zwakke gezondheid.
Ik realiseer me dat u grote zorgen hebt.
En daarom wil ik u zeggen dat het onze absolute prioriteit is de risico’s voor u zo klein mogelijk te maken.
Met al het nieuws uit binnen- en buitenland, met alle gebeurtenissen die elkaar in razend tempo opvolgen, is het volkomen logisch dat er heel breed in de samenleving zorgen leven.
We zitten allemaal met vragen.
Wat kan ik doen om mezelf en de mensen om me heen te beschermen?
Hoe zit het met school en werk?
Kan een kinderfeestje nog doorgaan? Een familieweekend? Een bruiloft?
Hoe lang gaat dit eigenlijk allemaal duren?
En waarom neemt het ene land andere maatregelen dan het andere land?
In de wereld van vandaag zijn nieuws en informatie sneller dan het licht en is een mening ook snel gegeven.
Ik begrijp dat.
De realiteit is, dat het coronavirus onder ons is en voorlopig ook onder ons zal blijven.
Maar het antwoord op alle vragen die leven, begint bij de kennis en ervaring van deskundigen.
Laat ons daaraan vasthouden.
Aan deskundigen als Jaap van Dissel en zijn collega’s binnen en buiten het RIVM.
Virologen, intensive care artsen en andere specialisten.
Hun advies is vanaf het begin leidend geweest voor alle maatregelen die tot nu toe in Nederland zijn getroffen.
En het is belangrijk dat we op dat kompas van wetenschappelijke kennis en betrouwbare feiten blijven varen.
Dat is de enige verstandige manier om verdere stappen te kunnen blijven zetten die nodig zijn.
Stappen die onvermijdelijk op ons af komen.
Want ik heb vanavond geen gemakkelijke boodschap voor u.
De realiteit is, dat het coronavirus onder ons is en voorlopig ook onder ons zal blijven.
Er is geen eenvoudige of snelle uitweg uit deze zeer moeilijke situatie.
De realiteit is ook dat de komende tijd een groot deel van de Nederlandse bevolking met het virus besmet zal raken.
Dat is wat de deskundigen ons nu vertellen.
En wat zij ons ook zeggen, is dat we in afwachting van een vaccin of medicijn de verspreiding van het virus kunnen afremmen en tegelijkertijd gecontroleerd groepsimmuniteit op kunnen bouwen.
Dat moet ik uitleggen.
Wie het virus heeft gehad, is daarna meestal immuun.
Net als vroeger met de mazelen.
Hoe groter de groep die immuun is, hoe kleiner de kans voor het virus om over te springen op kwetsbare ouderen en mensen met een zwakke gezondheid.
Met groepsimmuniteit bouw je als het ware een beschermende muur om hen heen.
Dat is het principe.
Maar we moeten ons wel realiseren dat het maanden of zelfs langer kan duren om groepsimmuniteit op te bouwen en in die tijd moeten we mensen die een groter risico lopen zoveel mogelijk afschermen.
Alles overziend, zijn er drie mogelijke scenario’s.
Het eerste scenario is: het virus maximaal controleren.
Dat leidt tot een beheerste verspreiding, onder groepen die het minste risico lopen.
Dat is het scenario van onze keuze.
Maximaal controleren betekent dat we proberen met maatregelen de piek in het aantal besmettingen af te vlakken en uit te smeren over een langere periode.
Maximaal controleren betekent dat we proberen met maatregelen de piek in het aantal besmettingen af te vlakken en uit te smeren over een langere periode.
Met deze aanpak waarin de meeste mensen alleen lichte klachten zullen krijgen, bouwen we immuniteit op en zorgen we dat de zorg het aankan.
Met als doel dat de verpleeghuizen, de thuiszorg, de ziekenhuizen en vooral de intensive care afdelingen niet overbelast raken.
Zodat er steeds voldoende capaciteit is de mensen te helpen die het meest kwetsbaar zijn.
Het tweede scenario is dat we het virus onbeheerst zijn gang laten gaan.
Daarmee zou ons zorgsysteem in de piek van de besmetting volkomen overvraagd worden, waardoor er niet genoeg capaciteit zou zijn om kwetsbare ouderen en andere patiënten met een hoog risico te helpen.
Dat moeten we uiteraard koste wat kost voorkomen.