het zwaard schreef op 3 oktober 2024 08:20:
“De meest waarschijnlijke uitkomst van de oorlog is dat een deel van het Oekraïense grondgebied onder Russische controle blijft, tijdelijk.” Het is geen Poetin-pop in Boedapest of Mar-a-Lago die dat zegt, maar een vurige verdediger van Oekraïne. Petr Pavel, de president van Tsjechië, is een voormalige Navo-generaal die in de donkerste dagen van Oekraïnes munitietekort een half miljoen 155-mm granaten wist te verzamelen. Toch acht Pavel de overwinning van Oekraïne op de Russische invasietroepen niet meer haalbaar, vertelde hij aan de vooravond van Zelenski’s bezoek aan Washington. “Oekraïne zal realistisch moeten zijn.”
Vorige week trok Zelenski nog met een ‘overwinningsplan’ naar Washington. Wat dat plan precies inhield, is nooit duidelijk geworden. En groen licht om Amerikaanse ATACMS diep in Rusland te sturen, heeft hij nog altijd niet. Ondertussen blijft Rusland gestaag knagen aan de frontlinie. Poetin acht zijn voorraad aan kanonnenvoer en wapentuig onuitputtelijk. Voor de winter de frontlijnen bevriest, wil hij absoluut nog het strategische stadje Pokrovsk innemen. “Als Oekraïne en zijn westerse bondgenoten deze oorlog willen winnen, moeten ze eerst de moed hebben om toe te geven dat ze aan het verliezen zijn”, schreef ook het invloedrijke Britse blad The Economist in een opgemerkt commentaar. Niet het herstel van het volledige grondgebied, maar een welvarend en democratisch Oekraïne, met westerse veiligheidsgaranties en Navo-lidmaatschap, moet het oorlogsdoel worden. Steeds meer wordt West-Duitsland als model naar voren geschoven: dat sloot in 1955 aan bij de Navo, al moest het land tot 1991 wachten op hereniging met het door de Sovjet-Unie gedomineerde Oost-Duitsland.Het illustreert hoe de geesten over de oorlog schuiven. Ook in Oekraïne, trouwens: 32 procent van de bevolking is bereid om grond op te geven in ruil voor vrede, een jaar geleden was dat 10 procent. Uiteindelijk is het aan Oekraïne om te beslissen of en wanneer met Rusland gepraat moet worden.
Alleen toont Rusland geen enkele intentie tot een vergelijk. Poetin wil nog altijd de volledige Donbas veroveren, het democratische regime omverwerpen en het land demilitariseren. Kortom, van Oekraïne opnieuw een satellietstaat maken. Met de tijd aan zijn zijde en hopend op een welwillender president in de VS, drijft hij de oorlogseconomie verder op en breidt hij zijn bondgenootschap van schurken verder uit. Onderhandelen heeft pas zin als ook Poetin inziet dat zijn oorlogsdoelen buiten bereik zijn.
Dat kan alleen worden bereikt door een volgehouden financiële, diplomatieke en militaire steun aan Oekraïne. Want het gevaar bestaat dat twijfel over Oekraïnes oorlogsdoelen leidt tot twijfel over het nut van wapenleveringen. Of, erger nog, dat steun verwordt tot drukkingsmiddel om Zelenski tot toegevingen te bewegen. Er is geen tegenstelling tussen onderhandelen en bewapenen. Als Oekraïne de frontlinie niet houdt, valt er niet meer te onderhandelen.