Freemoneyforever schreef op 29 december 2022 01:27:
[...]
De VS hebben hun eigen belangen in de oorlog tussen Oekraïne en Rusland
Europa moet niet naïef achter de VS aanlopen. Joe Biden heeft namelijk zijn eigen strategische belangen bij deze oorlog, betoogt hoogleraar conflictstudies Jolle Demmers.
Jolle Demmers25 maart 2022, 10:01
Met het grimmige geweld in Oekraïne wordt Europa, voor het eerst sinds de Navo-bombardementen op Belgrado van 1999, geconfronteerd met de dreigende onzekerheid van oorlog. Het is op dit moment onmogelijk te overzien hoe de geweldspiraal zich zal ontwikkelen. Wellicht slagen de onderhandelingen, maar een verdere escalatie is goed mogelijk.
Een zwaar beroep op veerkracht en medemenselijkheid
Dat dit conflict kan uitmonden in de verwoesting van delen van Europa (en ook Nederland) is iets wat we ons niet willen voorstellen. De verontwaardiging over de brute invasie van het Poetinregime is gerechtvaardigd. De beelden van verwoesting uit Marioepol en Kiev zijn weerzinwekkend. Maar juist in tijden van grote crisis is het van belang te blijven analyseren. Hoe en waarom is deze oorlog ontstaan? Wat houdt haar gaande? En hoe kan het geweld worden gestopt?
Wat daarbij opvalt, is het gebrek aan een strategisch begrip van wat deze oorlog betekent voor Europa, en wat de rol is van Amerika. Net als eerder in Afghanistan, Irak en Libië laten Europese leiders zich meezuigen in een cynische geweldsdynamiek. De verschrikkelijke gevolgen hiervan worden vooraleerst gevoeld door Oekraïne.
Maar uiteindelijk zijn het ook Europese burgers die de pijn dragen van de economische recessie, en op wiens veerkracht en medemenselijkheid een zwaar beroep wordt gedaan. Een analyse van de geopolitiek van de Biden-regering legt pijnlijk bloot hoe ook deze oorlog verder gaat dan (collectieve) zelfverdediging, en hoe deze ook specifieke politieke en economische belangen dient.
De logica van geweld
Het moedwillig instigeren van geweld in tijden van conflict is een klassieke stap. Geweld is effectief. Het is in staat in korte tijd relaties langdurig en ingrijpend te ontwrichten. Geweld wordt ingezet of uitgelokt om grenzen tussen groepen te bestendigen, en daarmee een angstige, maar loyale achterban te creëren. Deze dynamiek zien we niet alleen in burgeroorlogen, waarbij etnische of religieuze scheidslijnen worden verhard, maar ook in grotere internationale oorlogscomplexen.
Politieke nieuwkomers en ook gevestigde leiders die hun status zien afbrokkelen, gokken erop om met de orkestratie van geweld hun machtsbasis te versterken. Vaak gebeurt dit in tijden van economische en geopolitieke instabiliteit.
De erfenis van de Sovjetdreiging
Het is niet moeilijk te zien hoe ook de oorlog in Oekraïne onmiddellijk een sterke westerse hergroepering in gang zette. Hoewel Poetin uiteraard de agressor is, biedt deze Oekraïense crisis ook kansen voor de Amerikaanse president. Na de pijnlijke aftocht uit Afghanistan kan hij zich weer opwerpen als leider van de Free World die strijdt tegen een oude ‘aartsvijand’.
De erfenis van de Sovjetdreiging zit immers nog dicht onder onze huid. De wankele Navo, eerder nog door Macron ‘hersendood’ verklaard, vertoont nu een ongekende eendracht. De al te vriendelijke Duits-Russische relaties en de zeer ongewenste Nord-Stream 2 pijplijn zijn van de kaart geveegd. Daarmee keert Europa terug in een ongemakkelijke, maar innige omhelzing met de VS en verstevigt Biden de blokvorming richting Rusland-China.
Honger naar oorlog
Geweld biedt ook economische kansen. Het industrieel-militair-tech-complex hongert altijd naar een nieuwe oorlog. En met de aftocht uit Afghanistan en de afvlakking van de global war on terror is het tijd voor een nieuwe vijand.
De Oekraïnecrisis zet een ongekende nieuwe Europese militarisering in gang. Vorige week kocht Duitsland, als onderdeel van de nieuwe 100 miljarddeal aan defensie-investeringen, nieuwe F35 gevechtsvliegtuigen bij Lockhead Martin. De banden tussen het Pentagon en de Amerikaanse wapenindustrie waren nog nooit zo innig: de Amerikaanse minister van defensie Lloyd Austin komt direct van die andere Amerikaanse militaire techgigant Raytheon (dat sinds de Russische invasie een koerssprong maakte van bijna 15 procent).
Daarnaast lijkt het erop dat de nieuwe militaire technologische capabilities waar Europese landen zoals Duitsland en Nederland nu op inzetten vooral ontworpen zijn voor – wereldwijde – Navomissies. Dat het Pentagon hierin een leidende rol zal spelen, is evident.
De kans dat er een beroep zal worden gedaan op de nieuw gemilitariseerde Navo om een rol te spelen in de Zuid-Chinese wateren is daarmee niet ondenkbaar. Het is dus niet uitsluitend Poetin die probeert bepaalde doelen te behalen. Ook voor de VS biedt deze oorlog kansen.
De enige kans op Europese vrede
Kortom, oorlogen ontstaan niet zomaar: ze worden gefabriceerd. Oorlog is alleen mogelijk als verschillende partijen, met doorgaans sterk verschillende motieven, door middel van geweld hun belangen kunnen behartigen. Terwijl Biden en Poetin hun strategische doelen nastreven, laat Europa zich, bevangen door een oorlogsroes, meeslepen in een geweldsescalatie waar het uitsluitend de nadelige gevolgen van ondervindt.
Net als in de verschrikkelijke oorlogen in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië bevindt Amerika zich veilig aan de andere kant van de Atlantische Oceaan en heeft Europa te kampen met vluchtelingenstromingen en de fysieke dreiging van escalatie.
Het doorgronden van de logica van geweld biedt ons de kans een eigen analyse te maken, en voor een andere route te kiezen. Dat vergt moed, en diplomatieke tact, maar is de enige kans op een Europese vrede.
www.trouw.nl/opinie/de-vs-hebben-hun-...