Russen die in Loehansk of Donetsk wonen, krijgen het nog harder te verduren. Dat blijkt uit het relaas van een moeder die haar zoon naar de ‘speciale operatie’ ziet vertrekken, hoewel hij geen militair is en nooit een militaire training genoot. “Ze kregen geen basisuitrusting en moesten in het bos slapen zonder tenten", zegt ze. “Er is niet genoeg voedsel voor iedereen en er is heel weinig water. Ze smelten sneeuw om te kunnen drinken.”
Gewond
Ook het verslag van de moeder van korporaal Niyazov Artyom Mikhailovich (21) is schokkend. De jongeman raakte tot twee keer toe gewond. Op 7 maart werd hij getroffen door een granaatscherf aan het hoofd en liep hij een hersenschudding en verlammingsverschijnselen op. Na twee dagen in een veldhospitaal moest hij zonder behandeling beschikken, omdat er geen plaats was in het ziekenhuis. Hij werd terug naar zijn eenheid gestuurd, ondanks aanhoudende hoofdpijn en gedeeltelijk verlies van zijn zicht en gehoor.
Op 19 april liep hij opnieuw verwondingen op, deze keer door de ontploffing van een mijn. Deze keer kwam hij wél in een ziekenhuis terecht, maar hij werd evenmin behandeld. De man heeft last van duizeligheid, hoofdpijn, gedeeltelijk geheugenverlies en problemen met gehoor en zicht. “Een late diagnose en het ontbreken van de juiste medische behandeling kunnen onomkeerbare gevolgen hebben”, waarschuwt zijn moeder.
Sommige soldaten overtreden opzettelijk alle mogelijke regels om te worden ontslagen. Tevergeefs. Luitenant Pereverzev Ilya Romanovich getuigt hoe hij herhaaldelijk aangaf dat hij niet in het Russische leger wilde dienen, niet kwam opdagen voor het werk en de voorwaarden van zijn contract niet naleefde. “Ik heb in acht maanden al zeventien berispingen verzameld, maar mijn ontslag wordt niet aanvaard”, zegt hij. Zijn posts op sociale media zoals TikTok - iets wat verboden is - brachten daar geen verandering in.
Familie
Familie op het thuisfront is niet veel beter af. Dat tast vaak in het duister over het lot van de soldaten. Velen vertellen dat het van de dag voor de invasie geleden is dat ze hun geliefden nog hoorden. Als ze het Russische leger vragen naar wat er met hen gebeurd is en waar ze zijn, botsen ze op “cynische onverschilligheid”.