jonas schreef op 12 december 2018 00:13:
Leon de Winter weet het altijd raak te verwoorden. Een stukje uit zijn column in de Telegraaf morgen.
"Eén zo’n issue is massamigratie. De verzorgingsstaat bestaat niet buiten de westers-protestantse natiestaten, ofwel: de religieus-culturele component van de verzorgingsstaat kan niet anders dan van cruciaal belang zijn. De verzorgingsstaten, zo menen de elites, moeten hun grenzen openen voor migranten die niet uit Europa komen. Verstoren deze migranten met hun eigen religieuze culturen de verzorgingsstaat, die een indrukwekkende functie is van de culturen van Noord-Europese volken? Kan de verzorgingsstaat overleven als hij ook een immigratiestaat moet zijn? De elites beweren dat dat kan (’Wir schaffen das’) maar weigeren de verwarrende gevolgen te benoemen die het onderlinge vertrouwen verstoren: chronische werkloosheid, hoge criminaliteitscijfers, religieuze achterlijkheid.
En de energieproblematiek? Er zijn wetenschappers die anders over klimaatopwarming denken dan de elites, maar er is geen Haags debat geweest tussen deskundigen die het oneens zijn over de vraag of het klimaat door menselijk handelen momenteel sneller opwarmt. Gematigden en sceptici zijn niet gehoord door het parlement. Ze komen evenmin aan het woord in de media. En als dat wel gebeurt, worden ze weggezet als ’ontkenners’ – in de zin van Holocaust-ontkenners, dus genocidale klimaatmoordenaars.
Sinds het begin van de parlementaire democratie in de negentiende eeuw heeft ’Klimaat’ nooit op de agenda’s van het parlement en van de regering gestaan. Dit onderwerp is groter dan enig ander onderwerp, op oorlog na, en bestaat pas sinds twee decennia; de keuzes die onze elites naar aanleiding hiervan maken hebben kolossale consequenties voor de energievoorziening, en dus voor de fundamenten van onze samenleving.
In Den Haag en in Brussel spelen tegenwoordig thema’s die zo omvangrijk zijn dat ze het terrein van de politiek overstijgen. Maar het besluitvormingsproces is hetzelfde gebleven. Op basis van een stem die door de burgerbevolking één keer per vier jaar wordt uitgebracht, claimt een kleine elite het recht onze samenleving existentieel en voor altijd te veranderen. Zij wil er zich geen rekenschap van geven dat de gigantische omvang van de problematiek niet in balans is met die ene verkiezingenstem.
Brussel kent processen die met opzet complex zijn en grotendeels onzichtbaar blijven. Het unificeren van Europa is vanaf het begin als een ’top-down’ project opgezet: de elites leiden hun volken naar een steeds hechtere vorm van samenleven die uiteindelijk moet leiden tot een heuse unie geleid vanuit een krachtig centrum. Daarvoor moeten de natiestaten, en alles wat daar cultureel bij hoort, zoals vaderlandsliefde, nationalisme, etnische en religieuze identiteit, worden afgezwakt. De betrokken volken wordt niet om goedkeuring gevraagd terwijl ze een unie in worden gerommeld.
Net als migratie doet de zgn. energietransitie de samenleving op haar grondvesten schudden. Het gaat hier, zo beweren de elites, om apocalyptische problemen; als ze werkelijk zo kolossaal zijn, dienen burgers zich toch via bindende referenda te uiten over de noodzaak het weefsel van de samenleving tot in de kleinste vezels aan te passen?
In Haagse achterkamers bespraken clubjes ongekozen belanghebbenden de energietransitie. Vele honderden miljarden moeten de opbouw van aardwarmte, zonne-energie en windmolens financieren. Opbrengst: in 2100 een opwarmingsreductie van 0,0003 Celsius (als de rekenmodellen correct de opwarming voorspellen, wat nog maar de vraag is).
De elites hebben de grote thema’s van onze tijd geannexeerd en afgesloten voor wie het met hen oneens is (’racist’, ’islamofoob’, ’seksist’, ’fascist’, ’jodenhater’). Het zgn. ’populisme’ is hierop een directe reactie. Net als de Gele Hesjes. Net als Trump en de opkomst van de Alternative für Deutschland.
De meeste media gedragen zich als staatspropaganda-organen aangezien hun journalisten dezelfde ideologische en culturele kosmos bewonen als de politieke elites. Dus kunnen politici, zonder daarvoor door de meeste media te worden gehekeld, in het Marrakesh Pact propaganda- en censuurmodellen voorstellen die tot voor kort alleen bij tirannieën voorkwamen. Zij dragen de machtige online-bedrijven op onwelgevallige berichten te censureren – dat doen zij gretig omdat hun bestuurders ook in die kosmos leven.
Door migratie en energie-aanpassingen komen de westerse levenspatronen onder druk te staan, en dat beseffen veel Europeanen, van wie de meesten redelijk tevreden zijn met hun huidige bestaan. Talloze middengroepen, beter opgeleid en mede door internet beter geïnformeerd dan enige andere generatie in de menselijke geschiedenis, stellen vast dat zij pionnen zijn in een transnationaal, globalistisch schaakspel van intellectuele en politieke bovenlagen, vaak georganiseerd in ongrijpbare ngo’s, de stoottroepen van links, die werken met overheidssubsidies en donaties van net zo ongrijpbare miljardairs. De ’gewone man’ moet niet zeiken maar gedwee en vlees- en suikervrij de visionaire elites volgen wanneer ze optrekken naar het diversiteits-, gender-, klimaat-, migratie- en identiteitsparadijs.
Dus wordt er ’tegen’ gestemd. Trekken Fransen gele hesjes aan. Gaan mensen zich te buiten aan gescheld en getier. Wordt Zwarte Piet een halszaak. Want ’de’ politiek heeft zich van hen afgekeerd.
Ik ben benieuwd hoe lang dit doorgaat voordat de bom echt barst".
Groet, Jonas