Reagans begrafenis...
Het was de duurste die Washington ooit zag.Er werd vijf dagen gerouwd.
Elk detail was door de Reagans zelf vastgelegd in hun 135 pagina's tellende draaiboek.Weg was hun geloof in small government.
Volgens de new York Times-columnist James Reston,die tien presidenten van nabij had meegemaakt,was Reagan "de slechtste maar ook de alleraardigste."
De verrukkelijkste oplichter die we ooit hebben gehad.
Bush zag Reagan als zijn grote voorbeeld ,en stofte diens economische theorien af.Hij zette het mes in de inkomsten ,maar verhoogde de defensie-uitgaven én begon een peperdure oorlog.
In 2007 waren de kosten voor Irak en Afghanistan,opgelopen tot 745 miljard.Aangepast aan inflatie is dat meer dan de Vietnam-oorlog Amerika heeft gekost.
Net als onder Reagan kwam de belastingverlichting die Bush doorvoerde vooral ten goede aan degenen die al het meeste hadden.
Van de twee miljard dollar die hij "teruggaf" kwam de helft terecht bij de rijkste één procent van de bevolking.
Dat versterkte een trend die een kwart eeuw geleden al begon:de toenemende kloof tussen arm en rijk in Amerika.
Of beter gezegd,tussen rijk en de rest,want ook de middenklasse gaat er op achteruit.
Geen enkel ander ontwikkeld land laat zo'n enorme verschuiving van inkomsten naar de rijke toplaag zien.
Een paar cijfers:in 1960 verdiende de rijkste twintig procent dertig keer meer dan de armste twintig procent;in 2000 was het maar liefst 75 keer meer.
Eén procent van de Amerikanen bezit bijna veertig procent van het te besteden geld.Tachtig procent van de bevolking moet het stellen met een schamele 17 procent.Sinds de dagen voor de Grote Depressie van de jaren dertig hebben de happy few het niet zo goed gehad.
Time Magazine,toch bepaald geen links blad,heeft het over "een regering voor weinigen ten koste van de meerderheid".
Je moet teruggaan naar de jaren zestig om een president te vinden die de inkomensongelijkheid te lijf ging.
Lyndon Johnsons Great Society-programma's werden door zijn opvolgers bijna allemaal ontmanteld.
"De kloof tussen arm en rijk in ons land is in vijftig jaar niet zo groot geweest," zegt Bill Moyers,destijds woordvoerder van Johnson en een van Amerika's prominentste journalisten.
"Meer kinderen groeien hier in armoede op dan in enig ander industrieel land;miljoenen werknemers verdienen effectief minder dan twintig jaar geleden;mensen moeten steeds harder werken om het hoofd boven water te houden.
Het meest verbazingwekkende:de politieke klasse in Washington doet alsof er niets aan de hand is."