Advocaat: ‘Had bij Belastingdienst met stelletje wilden te maken’
toeslagenaffaireHet was advocate Eva Gonzalez Perez die vasthoudend de toeslagenaffaire aan het licht bracht. Haar veertig cliënten zijn deels gecompenseerd. Maar zij is pas tevreden als de werkelijke schade is vergoed.
Phaedra Werkhoven 26-12-21, 08:01
Jij gaat de Belastingdienst aanpakken? Dat gaat jou niet lukken.
Dat zei haar vader, toen ze zich had vastgebeten in het onrecht dat de toeslagenaffaire is gaan heten. Advocate Eva Gonzalez Perez (48) uit Eindhoven was degene die alles uiteindelijk aan het rollen bracht. Maar noem haar geen held. Dat zijn de mensen bij de dienst zelf, die tegen de verdrukking in aan de bel trokken. Dat zijn anderen, als Pieter Omtzigt en journalist Pieter Klein. Het was niet dat haar vader geen vertrouwen had in haar kunnen, maar hij zei het om haar te laten doorzetten. En dat deed ze.
Gonzalez Perez is getrouwd met Ahmet Gökçe, die vanaf 2005 gastouderbureau Dadim runde. Hij is het die in 2014 met brieven van zijn klanten bij haar aankomt. Alle 157 hebben van de Belastingdienst te horen gekregen dat hun toeslagen worden stopgezet. Ondanks dat ze werken en recht hebben op die toeslag. Daar klopt helemaal niets van, zegt ze meteen.
Paspoort
Eva Gonzalez Perez (1973, Cáceres, Spanje) is advocate bij Trias Advocaten in Eindhoven. Voor haar inzet in de toeslagenaffaire kreeg ze in 2020 de Don Justo José Manuel Maza-prijs. In 2021 winnaar van de ‘Puñetas Awards’ in Madrid. 2021: winnaar van de RoeteRing voor haar rol in het onthullen van de toeslagenaffaire. En in 2021 winnaar van de Access to Justice Award.
Gonzalez Perez is getrouwd en heeft twee kinderen.
Ze zit aan de keukentafel in hun ruime woning. Het haar strak achterover in een knotje. Ze praat rustig en met een Brabants accent. Alles is netjes en schoon en er slingert niets rond, ook niet van haar twee kinderen van 17 en 13, die vandaag naar school zijn. Het enige geluid dat klinkt, is dat van parkiet Chico in zijn kooitje. Al 22 jaar, sinds hun trouwen, in het gezin.
Geen antwoorden
Ze denkt dan nog, naïef, vindt ze nu, dat de Belastingdienst wel zal inbinden als ze zien dat er iets niet klopt. Ze neemt in eerste instantie een paar klanten van haar man aan, om bezwaar in te dienen tegen de beslissing van de Belastingdienst. Vanuit het idee: help ik er één, dan help ik ze allemaal. Ze wil weten waarom de aanvragen van haar klanten onvolledig zijn en wat ze nog moeten inleveren. Maar dan merkt ze al snel dat er geen antwoorden komen op haar vragen aan de dienst. ,,Ik liep er compleet in vast.”
Ze dacht: dit is niet mijn werk. Ze was vijftien jaar arbeidsrechtadvocate en had nooit eerder tegen de Belastingdienst geprocedeerd. Ze bleef bellen, vragen wat er ontbrak. En dan moest ze weer in bezwaar. Ze denkt dan nog: als ze van de rechtbank horen dat ze fout zitten, dan houden ze wel op. In november 2015 gaf de rechter haar gelijk. Maar wat ze hoopte, gebeurde niet. De Belastingdienst gaf geen krimp en ging in hoger beroep tegen de beslissing.
Zo’n mafketel binnen de Belastingdienst had alle casussen van mensen die zij als fraudeurs bestempelden namen van verre oorden gegeven
Ondertussen gaat het aan de keukentafel thuis over niets anders. Ook haar kinderen legt ze uit wat ze aan het doen is. ,,Dan schaakte ik bijvoorbeeld met mijn zoon. Dan was de toren de nationale ombudsman en de Koning was de Raad van State en dan had ik nog een paar rechtbanken, zo legde ik dat uit. Ze weten nu precies wie in de Commissie Financiën zitten.”
Opzet of ongeluk?
Was het opzet of een ongelukje, toen er in 2016 ineens een extra mapje bij een dossier van een cliënt zat, met eigen aantekeningen van een medewerker van de Belastingdienst erbij? Daar zag ze een paar woorden staan die ze niet kende: een ‘uitsluitlijst’, een ‘insluitlijst’. Haar wenkbrauwen gaan omhoog. ,,Wat is dat?” Ze ziet ook dat alles minutieus is bekeken door de Belastingdienst, en dat de cliënten hun stukken keurig hadden aangeleverd. Dit had ze nog niet eerder in de dossiers gezien. Maar antwoorden op vragen wat die lijsten betekenden, bleven uit. Ook zag ze boven de dossiers gekke namen staan. Zoals ‘Hawaii’. ,,Zo’n mafketel binnen de Belastingdienst had alle casussen van mensen die zij als fraudeurs bestempelden namen van verre oorden gegeven. Een ander gastouderbureau noemde hij Lanai. Ik heb dat een keer opgezocht op de kaart en dat is een klein eilandje naast Hawaii. Dat is gewoon eng. Op dat moment merkte ik dat we groepsgewijs ergens in zaten. Tot die datum hadden ze dat steeds ontkend.”