Middag Misty & Raoghnailt.
Goh wat is het stil!
Iedereen pinnen?
Kom er zit me al een week of twee iets dwars zal het vertellen.
Is nu toch stil.
Dag of tien geleden stond in bij de AH het Goot.
Een klein lief meisje stond onder de luifel.
Vlak bij mij.
Ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar mama.
Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten.
Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten.
We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt.
We wachtten, sommigen geduldig, anderen 'geirriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent.
Ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt.
Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind' - zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
Haar stem was zo mooi toen ze deze hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.
'Mama, laten we door de regen gaan rennen,' zei ze.
'Wat ?' vroeg Mama.
'Laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze.
'Nee, lieverd.
We wachten tot het wat minder wordt' antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde:
'Mama, laten we door de regen gaan rennen.'
'We worden doornat als we dat doen,' zei mama.
'Nee, dat zullen we niet, mama.
Dat is niet wat je zei vanmorgen' zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
'Vanmorgen?'
'Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?'
Het meisje zei kalmpjes:
'Weet je dat niet meer?
Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
'Als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen!'
Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen.
We stonden allemaal doodstil.
De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Vragend keek ze mij aan,ik glimlachte begrijpend.
Sommigen zouden het weg lachen of haar voor gek uitmaken.
Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei.
Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven.
Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
'Lieverd, je hebt gelijk.
Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel, dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit
sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen.
Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd.
Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's.
Ja, ik ook.
Ik rende en werd nat.
Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiele bezittingen en je
Gezondheid wegnemen.
Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Is mnijn devies.
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige etentje met vrienden, een terrasje, genietend van de dagdagelijkse dingen,
En beetje humor... Ja zelfs vergeven van fouten..
Ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om hem te waarderen, een dag om van hem te houden, maar een heel leven om hem te vergeten.
Wel maak er niet te veel want je dagen zullen te kort zijn om te vergeten.
Ja een pilsje graag meiden genoeg trannen trekkerij
een IJs kouwe heerlijk even op het terras.
Ruud.