Conflict over sluisdeuren IJmuiden legt pijnlijke cultuurkloof bloot
infra Premium 439
Conflict over sluisdeuren IJmuiden legt pijnlijke cultuurkloof bloot
Overzichtsfoto-nieuwe-zeesluis-met-afgezonken-deurkas-Bron-Topview-Luchtfotografie
De spanningen rondom de sluisdeuren voor IJmuiden lopen steeds verder op. De Koreaanse staalbouwer eist niet alleen de bankgarantie van 7,5 miljoen euro terug die OpenIJ stiekem afriep, maar is ook diep gekwetst over de ijzingwekkende stilte die ze treffen. Of ze nu aankloppen bij de aannemer, Rijkswaterstaat of de ambassade, antwoord blijft uit. En dan stelt het gerechtshof het hoger beroep ook maar steeds uit.
De ruzie met de combinatie van BAM en VolkerWessels loopt sinds december vorig jaar, toen Geosung plots een claim ontving van 22,5 miljoen euro . Dat was maar iets minder dan de oorspronkelijke aanneemsom van 26,5 miljoen voor de bouw van de drie grootste sluisdeuren ter wereld. Op het moment dat de claim binnenkwam, bevonden die zich al bijna in de Rotterdamse haven.
De Koreaanse staalbouwer protesteerde maar nog voor er een gesprek plaatsvond met OpenIJ inde de Nederlandse bouwcombinatie heimelijk een bankgarantie van 7,5 miljoen euro. Toen liepen de emoties op de werf in Gyeongnam helemaal hoog op. Want OpenIJ had -én de deuren én een groot deel van het geld. Dat maakte de onderhandelingspositie van Geosung Tech extreem zwak. Bovendien druiste het volgens vice president Hyun-Kug Lee van de staalbouwer lijnrecht in tegen alle eerder gemaakte afspraken. Vooraf koesterden hij en zijn collega’s nog wel zo’n onbegrensd vertrouwen in de twee aannemers. En anders wel in de Nederlandse overheid die weer hun opdrachtgever was. Dit was namelijk niet zomaar een willekeurige staalconstructie klus uit de orderportefeuille. Dit was een project van importantie en internationale allure. Maar eendrachtige samenwerking zou de bouw van de grootste sluisdeuren ter wereld mogelijk maken, was de overtuiging op de werf in Korea.
Load-out van één van de sluisdeuren op de werf in Korea
Geosung spande een kort geding aan, dat het jammerlijk verloor. De Amsterdamse rechter oordeelde begin februari dat het innen van de bankgarantie niet onrechtmatig was. Zo’n garantie is in het internationaal handelsverkeer immers bedoeld als drukmiddel. Onder het motto ‘eerst geld dan praten’ dwingt het partijen om met elkaar om de tafel te gaan zitten. En dat was volgens de Nederlandse rechter precies wat hier aan de orde was.
Geosung dreigde even beslag te laten leggen op de deuren, maar besloot toch hoger beroep aan te tekenen. Het gerechtshof liet al snel weten die procedure ook met spoed te zullen behandelen. Eind april moest de zitting plaatsvinden en afgelopen dinsdag zou de precieze datum worden vastgesteld. Maar die bekendmaking is nu opgeschoven naar 23 april. Vice-president Lee is er helemaal niet gerust op dat er dan niet weer uitstel volgt. Hij wordt er moedeloos van. Om niet te zeggen wanhopig.
Wat de precieze oorzaak is van het uitstel durft advocaat Michiel van Leeuwen niet te zeggen. Hij verzorgt de verdediging van Geosung. Voor zover hij weet is het niet OpenIJ dat de boel vertraagt. De woordvoerder van de OpenIJ is dezelfde mening toegedaan. Van Leeuwen vermoedt dat de vertraging nu komt door de andere gedaagde in de zaak: ING. Dat was de bank die vlak voor de jaarwisseling de bankgarantie afriep bij de Koreaanse bank van GeoSung. ING heeft nu een garantstelling van 25.000 euro gevraagd voor de proceskosten van het hoger beroep. Het bedrag van 25.000 euro vindt Van Leeuwen schromelijk overdreven, maar hij is er altijd vanuit gegaan dat ze er wel uit zouden komen met een garantstelling voor een lager bedrag. Het zou wat hem betreft nooit reden voor uitstel moeten zijn.
Wonderlijke paragraaf in contract
Ondertussen zinkt de moed de Koreanen steeds verder in de schoenen. De staalbouwer voelt zich onheus behandeld en stoot voortdurend de neus, waar hij ook aanklopt. In correspondentie met Cobouw benadrukt Lee steeds sterker dat hij het handelen van de Nederlandse partners moreel verwerpelijk vindt. Op verzoek van de Koreanen was nota bene een voorwoord opgenomen bij het aannemingscontract waarin OpenIJ en Geosung hun gezamenlijke droom verwoordden. Die droom is het bouwen van de grootste sluis ter wereld om zo de Nederlandse bevolking voor zeker honderd jaar te beschermen tegen overstromingen. “To build the biggest lock gates in the world, trust in each other and respecting each other is essential,” staat onder andere te lezen. Het is een wat wonderlijke paragraaf die je eerder verwacht als voorwoord bij een resolutie van de Verenigde Naties, dan in een aannemingscontract om drie stalen deuren te bouwen. Daarin ligt de nadruk doorgaans alleen op het verdeel van risico’s en aansprakelijkheid.
Het voorwoord uit het aannemingscontract tussen Geosung Tech en OpenIJ
In zijn correspondentie doet Lee een moreel appel op niet alleen OpenIJ en de directies van BAM en VolkerWessels. Het liefst wil hij het hele Nederlandse volk aanspreken. Daarvoor heeft hij vorige week een presentatie op Youtube gezet die de gang van zaken stap voor stap reconstrueert. Daarin legt hij ook uit dat dat Geosung niet alleen recht heeft op de 7,5 miljoen van de bankgarantie maar op nog eens zo’n bedrag voor uitgevoerd meerwerk. Die claim legde OpenIJ eerder naast zich neer. “OpenIJ is een wolf in schaapskleren” luidt Lee’s spijkerharde conclusie.
Voor westerlingen wonderlijke gang van zaken
Lee kan zichzelf wel voor het hoofd slaan dat hij er niet op heeft aangedrongen om OpenIJ te laten ondertekenen dat de deuren eind oktober in prima staat verkeerden bij de officiële overdacht vlak voor ze op transport gingen. De papieren lagen al klaar. Maar vanaf de andere kant van de tafel werd steevast benadrukt dat het toch niet nodig was om alles formeel vast te leggen. “De samenwerking was toch in goede harmonie verlopen?” werd er gesuggereerd. Lee betreurt nu de naïviteit van hem en zijn collega’s.
Voor westerlingen is het een wonderlijke gang van zaken, beaamt advocaat Van Leeuwen. Vooral het voorwoord in het contract is wat hem betreft tekenend voor de cultuurkloof die er gaapt tussen de Nederlandse manier van zaken doen en de Koreaanse. “Het zou goed zijn als daar in het hoger beroep aandacht voor kwam en dat er niet alleen wordt gekeken naar de strikt juridische manier waarop dingen verwoord zijn.”
Opdrachtgever was de Nederlandse overheid, dus het zou zeker goed komen dachten ze bij Geosung
Op het contract valt best wat aan te merken, erkent de advocaat ook. GeoSung is misschien naïef geweest bij de onderhandelingen. Ze meenden met een betrouwbare partner zakten te doen en hebben de voorwaarden niet tot de laatste puntkomma nagelopen. “Zeker omdat achter OpenIJ opdrachtgever Rijkswaterstaat stond, oftewel de Nederlandse overheid, hadden ze een grenzeloos vertrouwen. Ze gingen er vanuit dat ze er onderling altijd wel uit zouden komen. Want een conflict aangaan, dat is het laatste wat je doet als Koreaan. Het feit dat je in een procedure verwikkeld bent is al een schande en levert enorm gezichtsverlies op. Dat is bijna niet te begrijpen vanuit de zakelijke westerse mentaliteit.”